Του περιέγραφα, όπως γίνεται συνήθως τέτοιες ώρες, τι έκανα και πώς ένιωθα το προηγούμενο βράδυ, πριν γνωρίσω εγώ τον γιο μου και εκείνος τη μαμά του…

Του έλεγα, λοιπον, ότι είχα λιγάκι άγχος για τη διαδικασία του τοκετού, που είχε προγραμματιστεί για το επόμενο πρωί, του περιέγραφα, ότι, λίγο προτού κοιμηθώ τη νύχτα πριν… συναντηθούμε, έφτιαχνα τις τελευταίες λεπτομέρειες της βαλίτσας του μαιευτηρίου, έκοβα βόλτες στο παιδικό δωμάτιο και παρέμενα απολύτως ανυποψίαστη τι σημαίνει να έχεις ενα παιδί, που θα το μεγαλώσεις και θα γίνει ένα 8χρονο αγόρι…, ένας μεγάλος άντρας.

Ατάκα #1: “Μαμά, δε θυμάμαι τίποτα μέσα από την κοιλιά σου! Θα ήθελα να εφεύρω κάτι να γυρίσω λίγο πίσω στα 8 χρόνια, να δω πώς έμουν εκεί, αν ανέπνεα, τι έβλεπα… Έκλαψα αμέσως, όταν γεννήθηκα;”

Ναι, όμορφέ μου, έκλαψες, όπως όλα τα μωράκια, που έρχονται στον κόσμο. Έκλαψες εσύ και έκανες εμένα να χαζογελάω για το ατομάκι αυτό, που δεν είχα ιδέα πόσο θα μου άλλαζε τη ζωή και όλη την κοσμοθεωρία μου! Και αμέσως μόλις γεννήθηκες, έβαλε ο γιατρός το μουτράκι σου να ακουμπήσει στο πρόσωπό μου, μιας και δεν μπορούσα να σε κρατήσω στα χέρια μου από την πρώτη στιγμή λόγω της επέμβασης καισαρικής τομής… Και θυμάμαι να σου γελάω και να σου μιλάω, χωρίς να ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Ήθελα μόνο να καταλάβεις πόσο διαφορετικά χαρούμενη ένιωθα δίπλα σου πια…

Ατάκα #2: “Μαμά, με κάνεις ευτυχισμένο εδώ και 8 χρόνια”…

Ξέρεις ίσως γιατί, θαλασσένιε μου; Επειδή δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο για σένα, παρά μόνο να σε έχω ευτυχισμένο ή τουλάχιστον να προσπαθώ γι’αυτό, ακόμα και αν ίσως δεν το καταφέρνω πάντα με απόλυτη επιτυχία… Και εσύ με κάνεις ευτυχισμένη και τυχερή. Όχι μόνο επειδή με έκανες μανούλα, αλλά γιατί κάθε πρωί, που ξυπνάμε, και κάθε νύχτα, που κάνουμε νάνι, αισθάνομαι ευλογημένη, που ήρθες εσύ στη ζωή μου. Και ευγνωμοσύνη στον Θεό για όλα σου…

Ατάκα #3: “Μαμά, ακόμα και αν είχα άλλη μαμά, πάλι εσένα θα ήθελα για μαμά μου”…

Είναι από τα λόγια, που μου λες κάποιες στιγμές, που έχουν μέσα τους τόσο παιδικά και αυθόρμητα έντονη αγάπη, που με κολλάς στον τοίχο… Γιατί ακόμα κι εγώ, που σε μαθαίνω να γράφεις όμορφες εκθεσούλες στο σχολείο, εγώ που αυτό σπούδασα και αυτό είναι το επάγγελμά μου, εγώ που προσπαθώ να σου εκφράζομαι όσο πιο εκδηλωτικά μπορώ, μου λείπει η τόσο δική σου αυθεντική παιδικότητα, για να σου δώσω να καταλάβεις τι είσαι για μένα…

Ατάκα #4: “Μαμά, σ’αγαπάω τόσο πολύ, που δεν μπορώ να το εξηγήσω, δεν ξέρω πώς να σου το περιγράψω!”

Μπορείς να φανταστείς, Σταυρουδάκι μου, πώς με κάνεις να αισθάνομαι, όταν σε βλέπω να πλημμυρίζεις από αγάπη για εμένα, που δεν μπορεί να τη χωρέσουν οι λέξεις σου, να τη συνειδητοποιήσει το μυαλουδάκι σου…; Είναι σαν τις τόσες φορές, που τα βράδια, όταν λέμε “καληνύχτα”, κάνουμε κόντρες για το ποιος αγαπά τον άλλον περισσότερο… Και δεν μπορώ να σε πείσω ότι σ’αγαπάω εγώ πιο πολύ, επειδή και οι δυο μας δεν ξέρουμε πώς να εξηγήσουμε τόση αγάπη…

Για ένα πράγμα, όμως, στα 8α γενέθλιά σου, νιώθω ακόμα πιο τυχερή: επειδή τώρα θα μπορείς να διαβάσεις με άνεση αυτό το κείμενο, που γράφτηκε από εμένα για σένα, με τις λέξεις που ειπώθηκαν απόψε πρώτα από εσένα για μένα…

Δεν ξέρω αν θα βρούμε ποτέ άκρη ποιος αγαπά περισσότερο τον άλλον, μαλλον όχι. Αυτό που είναι, όμως, είναι πάντα δικό μας, είναι ό,τι μόνο εμείς οι δυο έχουμε ακούσει πώς χτυπάει η καρδιά του καθενός μας από μέσα…

Χρόνια σου πολλά, όμορφέ μου… Και χαρούμενα πολύ!

Η “μανού” σου…

Εύη Φραγκάκη
evy.fragaki@mother.gr